Loading
Even geduld a.u.b. het magazine wordt geladen...

Na een geschiedenis vol geweld zijn Romy en Emre – met hulp van Sterk Huis – toch weer samen

“Wij houden elkaar sterk”

Ze zijn verliefd en houden elkaars hand stevig vast, terwijl dochter Meyra (acht maanden) vrolijk schaterlacht vanuit haar loopstoel. Een tafereeltje van een jong en onbezorgd gezin, zou je denken. Maar niets is minder waar. Romy (25) en Emre (27) hebben samen al veel meegemaakt, waarbij verdriet, angst en huiselijk geweld de boventoon voerden. Romy: “Ik was ooit zó bang voor hem dat ik niet meer naar buiten durfde. Maar de liefde heeft ons toch weer bij elkaar gebracht.”

Verkering

Romy: “Tien jaar geleden kregen wij verkering. We kenden elkaar uit de buurt.”
Emre: “In het begin was onze relatie goed. We waren verliefd en altijd samen.”
Romy: “Ik woonde destijds bij mijn oma, omdat ik een slechte band had met mijn moeder. Ik had veel vrijheid, dus was vaak bij Emre.

Na twee maanden ging het mis. Romy – toen vijftien jaar – raakte zwanger van Emre, een taboe op die leeftijd. Vooral de vader van Emre, van Turkse komaf, was fel tegen de zwangerschap.

Abortus

Emre: “Ik moest van mijn vader afstand nemen van Romy. Hij stuurde mij naar Turkije, om haar te vergeten. Maar ik kon haar niet vergeten.”
Romy: “Ik bleef alleen achter en wist niet wat ik moest doen. Ik ben tegen abortus, maar had geen andere keuze door alle angst en dreigingen. De dag dat Emre terugkwam uit Turkije, pleegde ik abortus. Ik heb er nog steeds spijt van.”
Emre: “Toen ik over de abortus hoorde, had ik echt medelijden met haar. Maar we waren zelf nog kinderen.”
Romy: “Ik heb Emre een tijd gehaat. Hij had naast mij moeten staan bij de abortus.”


Toch kwamen Romy en Emre weer snel samen. In het geheim, want de vader van Emre accepteerde Romy niet langer.

Opnieuw zwanger

Romy: “Ik had nog wel goed contact met de moeder van Emre, maar zij kreeg in 2013, op kerstavond, een hersenbloeding.”
Emre: “Ze is in mijn armen neergevallen. Heel plotseling, ze wilde boodschappen gaan doen. In het ziekenhuis is ze overleden. Mijn moeder was pas 44 jaar. Ze was mijn steun en toeverlaat.”
Romy: “In de week dat zijn moeder overleed, kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. Ik was in paniek. Mijn familie had inmiddels grote ruzie met zijn familie. Niemand wist dat wij nog samen waren. De vader van Emre zat toen in Turkije. Ik heb hem gebeld om het te vertellen. Door alle dreigingen die volgden, ben ik op de Extra Veilige Afdeling (EVA) van Sterk Huis (destijds De Bocht) terechtgekomen. Ik wilde niet nog eens abortus plegen.”


Bij EVA was de zwangere Romy – toen zeventien jaar – veilig, maar daarbuiten was het gevaarlijk door Emre’s familie. Wel bleef ze Emre soms stiekem opzoeken.

Trap in buik

Romy: “Tussen Emre en mij zat het goed, maar door onze families kregen wij steeds meer spanningen, met als dieptepunt een vreselijke ruzie. We hadden vaker slaande ruzie gehad. Dan daagde ik Emre uit, gaf hij mij een klap en sloeg ik soms terug, maar deze keer was het erger. We hadden afgesproken bij een speeltuintje, waar ik zei dat onze relatie moest stoppen. Emre gaf me een trap, een knietje, in mijn zwangere buik. Ik had erge pijn en was in paniek, maar durfde het niemand te vertellen.”

Emre: “Ik was ook geschrokken. Ik ben weggerend en daarna naar Turkije vertrokken. Ik had meteen spijt, maar was in de war. Ook door de dood van mijn moeder.”

Geboorte

Toen Romy 29 weken zwanger was, kwam ze met weeën in het ziekenhuis terecht. Daar moest ze bedrust houden om de bevalling tegen te houden, met succes. In die tijd mocht ze Emre zien. Ook was hij aanwezig bij de geboorte van dochter Chamilla.


Romy:
“Daarna ging ik met Chamilla terug naar EVA. Emre mocht ons nog maar één keer per week opzoeken, terwijl we in de kraamtijd alle dagen samen waren. Dat maakte hem boos.”
Emre: “Ik voelde me alleen.”
Romy: “Chamilla was een huilbaby en ik raakte uitgeput. De spanningen tussen Emre en mij liepen weer op. Door het geweld kwam ik zelfs in het gips terecht. Eerst mijn voet, later mijn hand, waardoor ik tijdelijk niet voor Chamilla kon zorgen. Ze ging toen naar een pleeggezin: de oom en tante van Emre.”


In die tijd nam de dreiging, vooral vanuit de vader van Emre, weer toe. Romy kreeg een AWARE-alarmsysteem, waarmee ze – indien nodig – meteen de politie kon inschakelen.

Pleeggezin

Romy: “Door alle gebeurtenissen bleef Chamilla langer bij het pleeggezin. Omdat ik alleen maar positieve rapporten had, mocht Chamilla uiteindelijk terugkeren naar mij. Ik was zo blij, want ik deed alles voor haar. Het zou nog maar een week duren, toen het toch nog misging. Emre stond mij op te wachten onder het viaduct bij De Bocht. Hij wilde me meenemen naar het graf van zijn moeder. Ik durfde niet. Misschien zou het problemen opleveren voor de terugkeer van Chamilla. We kregen ruzie. Ik trapte een deuk in zijn auto en er ontstond een kleine worsteling. De leiding van EVA zag het, waardoor Chamilla weer bij de oom en tante van Emre moest blijven.”


Romy: “Ik heb zo voor Chamilla gevochten en dat doe ik nog steeds. We hebben haar nooit mishandeld of verwaarloosd, maar door de keuzes van toen, moeten we nu de consequenties dragen. Chamilla is inmiddels zeven jaar en ik ben de voogdij volledig kwijt. Ze zal tot haar achttiende bij de oom en tante van Emre wonen. Gelukkig hebben we een uitgebreide omgangsregeling. Ze is iedere donderdag bij ons én logeert om het weekend hier.”

Vernieling

Romy: “Toen ik de voogdijzaak verloor, stortte ik in. Ik nam Emre veel kwalijk en we hadden grote ruzies, zelfs zo erg dat de omgangsregeling weer werd stopgezet. Ik had inmiddels een eigen contingentwoning, die ik wilde beschermen: Jij komt niet binnen, straks raak ik mijn huis ook nog kwijt. Emre heeft ODD (een oppositioneel-opstandige gedragsstoornis), dus hij kon echt doordraaien. Op een dag vernielde hij de boel uit frustratie. Ik deed aangifte en hij kreeg een straat- en contactverbod.”

Emre: “Ik wil er niet meer aan denken. Was ík dat, zo erg?”

Romy: “Ik was bang voor Emre, durfde zelfs niet meer naar buiten en had opnieuw een AWARE tegen hem. Maar na een tijdje dacht ik: we moeten het goedmaken, voor Chamilla.” In het geheim kwamen Romy en Emre weer samen. Al snel raakte Romy opnieuw zwanger. Romy liet haar omgeving denken dat het niet zíjn kind was. Maar liegen had geen zin.

Liefde

Romy: “De zwangerschap was niet gepland, maar we waren wel blij. Ik had Emre ook echt gemist. Onze families hebben veel kapotgemaakt tussen ons, maar het lag nooit aan onze liefde.”
Emre: “Ondanks de ruzies zochten we elkaar altijd weer op. We kunnen niet zonder elkaar.”
Romy: “Daarom zeiden we: We gaan er honderd procent voor. Met de hulp en steun van Sjoukje Schrurs, hulpverlener van Sterk Huis, hebben we een toekomstplan gemaakt. We maken nu de juiste keuzes en laten ons niet meer beïnvloeden door onze families. Zij hebben het ook meer losgelaten. Na tien jaar krijgen ze ons echt niet meer uit elkaar. Onze liefde is te sterk.”

Nieuwe kans

Romy: “We zijn blij met onze dochter Meyra (inmiddels acht maanden) en blijven hopen op een terugkeer van Chamilla.”
Emre: “We kijken niet meer achterom, maar denken aan de toekomst.”
Romy: “Iedereen verdient een nieuwe kans. We hebben allebei fouten gemaakt, maar wij houden elkaar sterk. Emre heeft uiteindelijk toch voor mij gekozen. Hij had ook een luxe leven in Turkije kunnen hebben met een penthouse en een grote auto, maar hij kiest voor zijn gezin.”
Emre: “Ik ben liever arm en gelukkig dan rijk zonder mijn gezin. Romy hoort bij mij. Zij houdt mij rustig en heeft mij altijd gesteund. Zij heeft zoveel kracht. Zonder haar lag ik allang ergens onder een brug. Zonder haar voel ik niks.”


6/15
1. Cover magazine 6
2. Inhoudsopgave magazine 6
3. Voorwoord
4. Interview Pleegzorg
5. Interview Diggy Dex
6. Wij houden elkaar sterk
7. Op afstand toch dichtbij
8. Niemand wil mij
9. Game the Gate
10. De weg naar volwassenheid
11. Het verhaal van Gulcan
12. Pleegzorg
13. Mensenhandel
14. Maatjesproject
15. Vrienden van Sterk Huis