Een bijzonder avontuur in Zuid-Korea

“Al onze pleegkinderen hebben
een plekje in mijn hart”

Annelies en Ton hebben vijf kinderen en vijf kleinkinderen. Daarnaast bieden ze al 13 jaar crisis-kortverblijf pleegzorg aan jonge kinderen. Deze zomer beleefde het koppel een bijzonder avontuur: ze brachten hun pleegzoon Yon naar zijn grootouders in Zuid-Korea, waar hij verder mag opgroeien bij zijn grootouders en familie. Annelies deelt haar verhaal.

Annelies wilde vroeger altijd een kindertehuis beginnen. Hoewel dat eigen tehuis er nooit gekomen is, kan Annelies als pleegouder en gastouder wél al haar zorg en aandacht kwijt. In totaal woonden er al 19 kinderen bij het zorgzame koppel in. “Ze mogen blijven tot er meer duidelijkheid is voor de toekomst”, verduidelijkt Annelies. “Kan het kind terug naar de ouders of is er voor langere tijd een (ander) pleeggezin nodig?”

Bijzondere samenloop van omstandigheden?

In april werd Annelies gebeld door pleegzorg: of zij en haar man plaats hadden voor een dreumes van Koreaanse ouders. “Met het oog op onze leeftijd en gezondheid wilden we eigenlijk net even een pauze nemen van het pleegouderschap. Maar omdat één van onze dochters toevallig in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul studeerde, stemden we toch in”, vertelt Annelies. Het stel zei ‘ja’ tegen pleegzorg, ‘ja’ tegen Yon.

In het gezin is veel liefde - voor elkaar en ook voor Yon

Een pittige start

“Het begin was niet makkelijk met Yon. Het jongetje krijste veel en werd regelmatig zó boos, dat hij zichzelf achterover op de grond gooide. Ik moest steeds op zoek naar oplossingen om de box en het huis veilig te maken voor het kindje én om hem uit zijn boosheid te halen”, aldus Annelies. Gelukkig was Yon wel een goede slaper, zijn bed was altijd een veilige plek voor hem. Desondanks was het een zware tijd voor de pleegouders. Door contact met Pleegouders Ontmoeten Pleegouders (POP) kregen Annelies en Ton hernieuwde energie om door te gaan. Het kind kan er niks aan doen, hielden ze in gedachten. Na een aantal maanden werd Yon dan ook een gezellige peuter, die graag met andere kinderen speelt en houdt van boekjes lezen, met auto’s spelen, zwemmen en fietsen. Ze begonnen echt van hem te genieten.

"Het mooie van pleegouder zijn, is dat je een kind een stapje verder kunt helpen"

Naar opa en oma in Korea

Uiteindelijk bleek dat de ouders van Yon niet meer voor hem zouden kunnen zorgen. Zijn voogd zocht samen met pleegzorg naar een oplossing. Ook de vader van Yon wilde het beste voor zijn zoon; hij begreep dat hij zijn kind niet zelf kon opvoeden. Zodoende werden zijn ouders – Yon’s grootouders – gevraagd of zij hun kleinzoon konden opvangen.

“De grootouders in kwestie wonen, samen met een dochter en een kleindochter, in een klein dorp bij Seoul”, schetst Annelies. “Yon was er van harte welkom. Dus zijn we hem gaan voorbereiden op zijn reis terug [IG1] naar Korea. Door veel te vertellen en foto’s van zijn nieuwe thuis, andere gezinsleden en huisdieren te laten zien, hoopten we Yon goed voor te bereiden op wat er allemaal zou gaan gebeuren!”

Warm welkom

Annelies en Ton wilden Yon zelf wegbrengen naar Korea, om hem persoonlijk te begeleiden bij de kennismaking met zijn familie. Annelies: “We wilden er zeker van zijn dat Yons leven bij zijn grootouders een goede start kreeg. Hij heeft ruim een jaar bij ons gewoond, het voelde niet goed om hem dan zomaar op een vliegveld aan vreemden over te geven. Wij hebben de grootouders ook bij ons thuis uitgenodigd om te komen logeren, maar dat zagen ze niet zitten. Uiteindelijk hebben wij vijf dagen bij de grootouders van Yon gelogeerd. We voelden ons meer dan welkom in dit warme gezin, waarin veel liefde was voor elkaar en ook voor Yon. De kleine man deed het ook erg goed. De eerste dag bleef hij nog dicht bij ons in de buurt, maar al snel kwam hij wat meer los van ons en trok hij ook naar de andere gezinsleden.”

Afscheid van Yon

“Afscheid nemen was wel lastig”, blikt Annelies terug. “Op de avond voor vertrek zong ik nog één keer het lied voor hem: weet je dat je van waarde bent, weet je dat een parel bent. Tja, dan komen er bij mij ook tranen. We lieten Yon achter in een vreemd land, waar hij de taal niet sprak of zelfs verstond. We missen hem, maar we hebben hem met een gerust hart en een goed gevoel bij zijn biologische familie achtergelaten. We voelden ook veel dankbaarheid bij de grootouders, zij zijn blij dat Ton en ik deze verre reis voor Yon hebben willen maken.”

Tijdens hun verblijf vertaalden Yons oom en tante voor Annelies en Ton naar het Engels. “Met hen hebben we nog steeds mailcontact over hoe het nu gaat met Yon. Gelukkig horen we positieve berichten. Dat doet ons goed.”

Terug naar Nederland

Na het bezoek aan het nieuwe gezin van Yon, reisden Ton en Annelies naar Seoul. Daar brachten ze een week door met hun dochter, die daar net haar master had afgerond. Ze bezochten de universiteit, haar kamer en natuurlijk wat toeristische hotspots. Annelies lacht: “We vertrokken naar Korea met onze pleegzoon, en kwamen uiteindelijk samen met onze dochter weer naar huis!”

De combinatie pleegouder en gastouder

“Het mooie van pleegouder zijn, is dat je een kind ziet opknappen. Je kunt ze een stapje verder helpen”, vindt Annelies. “Het pleegouderschap en gastouderschap passen in mijn geval goed bij elkaar. De kinderen steunen elkaar en leren van elkaar. Toen een keer een pleegkindje bij ons werd gebracht en hartverscheurend huilde bij het afscheid, sloeg een van de gastkinderen een arm om hem heen en vroeg: ‘Kom je met mij op de trampoline spelen?’ Het ijs was meteen gebroken. Dit zijn voor mij gouden momentjes.”

Met de paplepel

“Ik noem de oppaskinderen altijd ‘warme-nest-kinderen’. Bepaalde dingen die voor ons en voor hen heel vanzelfsprekend zijn, zijn dat voor pleegkinderen niet”, legt Annelies uit. “In die zin kunnen kinderen veel van elkaar leren. Als je met vier peuters over straat loopt, dan moet je ervan op aan kunnen dat ze luisteren en bijvoorbeeld niet zomaar de straat op rennen. Mijn gastkinderen ken ik door en door, meestal vanaf hun geboorte. Zij weten dat ze mij en elkaar een hand moeten geven bij het oversteken. Dat is er met de paplepel ingegoten. Pleegkinderen willen daar vaak in het begin niet aan, maar als ze het mijn oppaskinderen zien doen, volgen ze hun voorbeeld. Mooi toch? Het valt me altijd op dat de kinderen een band met elkaar opbouwen en elkaar ook gaan missen.”

"We missen Yon, maar we hebben hem met een gerust hart bij zijn biologische familie achtergelaten"

Mooie herinneringen

De kinderen bouwen niet alleen een band op met elkaar. Ook met hun pleegouders, weet Annelies. “Terugkijkend op alle kinderen die bij ons zijn geweest, kunnen wij met zekerheid zeggen dat ieder kind een plek in ons hart heeft veroverd. Bij het afscheid geven we ze vaak een afscheidsboek mee, met foto’s en verhalen over wat ze bij ons beleefd hebben. Ik vind het belangrijk dat kinderen een beeld hebben bij alle periodes in hun leven, ook van de tijd die ze bij ons hebben doorgebracht.”