Wat heeft een kind écht nodig?

Bij Sterk Huis zien we vaak complex gedrag bij kinderen. Gedrag dat verstorend kan werken binnen de omgeving, maar vooral de eigen groei en ontwikkeling blokkeert. Maar we zien veel meer dan het gedrag. We zien waar het vandaan komt, welke trauma’s en noodkreten erachter schuilgaan. We zien wat een kind nodig heeft en waar het soms hardop of in stilte om schreeuwt.

Als je dát ziet, kan je een kind verder helpen. Hoe ingewikkeld die zoektocht soms ook is, Sterk Huis graaft diep. Hoeveel uitdaging, weerstand en onmogelijkheid we daarin ook tegenkomen, we geven niet op. Ook als een kind zelf steeds meer loslaat, houden wij vast, blijven we versterken en proberen we de weg omhoog te vinden.

Sterk Huis organiseert daarom ‘Wonen doe je thuis’-sessies, waarbij omdenkers vanuit alle hoeken van de organisatie aansluiten. Per kind bekijken en bedenken we: wat heeft hij of zij nodig? Hoe voorkomen we verdere afwijzing, doorplaatsing, escalatie en uitzichtloosheid? Hoe maken we de juiste beweging voor het kind, bij voorkeur terug naar huis?

Deze kinderen hebben ons nodig. En met ‘ons’ bedoelen we: de hele gemeenschap. Samen staan we sterker. We nemen je daarom mee in een van onze sessies. We bespreken vier jongeren op de behandelgroep (namen en andere details zijn onherkenbaar gemaakt) en zoeken naar nieuwe, hoopvolle en creatieve mogelijkheden voor hen. Of we altijd meteen het beste antwoord vinden? Zeker niet. Maar de weg ernaartoe, het écht zien van een kind, is net zo belangrijk.

Louise

heeft een moeilijke jeugd gehad waarbij huiselijk geweld een grote rol speelde. Haar vader is niet meer in beeld. Haar moeder wel, maar zij kampt met een verslaving en wijst haar dochter steeds af. Louise heeft psychiatrische problemen, waaronder sociale angsten en een eetstoornis. Ze is zorgmijdend. Elke vorm van hulp wijst ze af met een ander ‘excuus’. Ze komt nergens, ook niet op school. Een rondje over het terrein is het hoogst haalbare. Ze heeft niemand in haar omgeving om op terug te vallen. Louise heeft een laag zelfbeeld. Ik ben niks waard, ik kan niks. Ze remt zichzelf af en houdt zichzelf klein uit zelfbescherming: Wat als het wél lukt, dan moet ik steeds meer. Liever kruipt ze terug, maar ze verlangt wel naar aandacht en nabijheid. Het liefst wil ze de hele dag knuffelen met iemand die 24/7 naast haar staat.

Ik ben niks waard, ik kan niks.
Ze houdt zichzelf klein uit zelfbescherming.

Omdenkers: “Louise heeft zichzelf lange tijd weggecijferd en verwaarloosd, maar inmiddels loopt ze rond op de groep. Ze heeft weer een normaal dag- en nachtritme, poetst haar tanden en ruimt haar kamer op. Het lijkt niet veel, maar voor haar zijn dit grote stappen. Toch is ze nog lang niet klaar voor de maatschappij. We wachten nog op de uitslag van het psychodiagnostisch onderzoek (PO). De situatie is complex. Louise wijst elke vorm van hulp af, waardoor afronding van het PO lang duurde. Hulpverleners vermoeden dat Louise een Autisme Spectrum Stoornis (ASS) heeft, wat diverse klachten van Louise zou verklaren. Ze kan niet goed tegen prikkels. Deze overspoelen en overvragen haar. Ze heeft waarschijnlijk een rustigere en kleinschalige omgeving nodig, maar zelfstandig wonen is nog geen optie. Louise heeft de neiging om alles te vermijden. Ze lijkt angstig voor de wereld. Als ze van ons de ruimte krijgt om te isoleren en vermijden, dan wordt haar gedrag tien keer erger. Een omgeving met veel nabijheid is passend, waarbij Louise het gevoel moet hebben dat ze nooit alleen is. Louise heeft veel holding nodig en wil het liefst de hele dag knuffelen. Dat is niet mogelijk. Daarom kan een hulphond een mooie oplossing zijn. Dan krijgt Louise een eigen kameraadje en komt ze ook meteen vaker buiten om te wandelen.”

Steven

kwam bij Sterk Huis binnen vanuit een gesloten instelling. Het doel was om naar een zelfstandigheidstraject toe te werken, maar inmiddels is dat vooruitzicht weg. Steven heeft in korte tijd verkeerde vrienden om zich heen verzameld en negeert alle regels. Hij loopt vaak weg, gebruikt drugs en is betrokken bij criminele activiteiten. Hij had school en een baan, maar heeft het daar verbruid. Bij zijn alleenstaande moeder komt hij niet meer binnen. Moeder is bang voor hem en wil haar andere kinderen tegen hem beschermen. Steven heeft een hoog IQ, maar is op sociaal-emotioneel vlak nog enorm beperkt. Ook is hij beïnvloedbaar. Als de situatie niet snel verandert, gaat het verder bergafwaarts met Steven.

Hij loopt vaak weg, gebruikt drugs en is betrokken bij criminele activiteiten.

Omdenkers: “Als Steven zo doorgaat, belandt hij binnen de kortste keren in de gevangenis of na zijn achttiende zelfs op straat. Dat mogen we niet laten gebeuren. Steven moet zelf tot inkeer komen. Hij is nu echt alle focus op een positieve toekomst kwijt. We wachten nog op de uitslag van het psychodiagnostisch onderzoek (PO) en gaan daarop (be)handelen. Wat Steven sowieso nodig heeft, is veel structuur, begeleiding en nabijheid om terug op het rechte pad te komen. We denken aan een totale nieuwe reset, bijvoorbeeld via een PEL-training (Project Ervaringsleren) in Frankrijk, maar dan moet hij zelf gemotiveerd zijn. Steven staat er alleen voor, dus hij moet het echt voor zichzelf doen. Aan ons de taak hem te laten inzien dat hij het waard is om er iets van te maken en dat hij belangrijke keuzes moet maken, zoals: het starten met psycho-educatie, het teruggaan naar school, onderzoeken wat hem echt blij maakt. Wij ondersteunen hem hierbij. Ook moeten we verdere grenzen stellen en andere partijen betrekken in verband met de veiligheid van Steven: Hoe kunnen we hem samen helpen en beschermen?”

Michelle

heeft de coronapandemie voornamelijk alleen op haar kamer doorgebracht, bij haar ouders thuis. Ze deed havo, maar inmiddels gaat Michelle niet meer naar school. Michelle is ongelukkig. Maandenlang sprak ze geen woord. Ze huilde alleen maar. Vader en moeder hebben vaak ruzie en financiële stress. Tijdens woedeaanvallen wijst vader zijn kinderen keihard af en is daarna soms dagen van huis. Michelle wil niet meer naar huis. Als ze één nacht thuis is geweest, slaapt ze drie dagen op de groep. Michelle is emotioneel verwaarloosd, wat ze nu zelf doorzet. Ze eet weinig, verstopt zichzelf in veel te grote kleren of verdwijnt in een zelfgebouwde hut van kussens op haar kamer. Hulp aanbieden is ingewikkeld. Michelle is overtuigd van haar eigen gelijk. Ze voedt zichzelf op en neemt van niemand iets aan.

Als ze één nacht thuis is geweest, slaapt ze drie dagen op de groep.

Omdenkers: “Michelle heeft depressieve gevoelens, een laag zelfbeeld, suïcidale gedachten en angsten. Ze isoleert zichzelf en wordt vaak in de steek gelaten door mensen uit haar omgeving. We zien ook psychotische kenmerken bij Michelle, zoals haar kluizenaarsgedrag en het jumping to conclusions, waarbij alleen haar eigen oordeel telt. Als dat inderdaad klopt, moeten we daarop behandelen, want nu heeft niemand invloed op haar. Ook vermoeden we een Autisme Spectrum Stoornis (ASS). In het begin hebben we vooral ingezet op veiligheid en stabilisatie, waarbij we grote stappen hebben gemaakt, maar we moeten haar nu beter in beeld krijgen. Wie is Michelle, wat heeft haar gevormd, wat is het verhaal van haar ouders? Wat maakt Michelle blij? Ze houdt van zingen en hardlopen. Misschien kunnen we een zangtherapeut of hardlooptrainer aan haar koppelen? Dan kan ze zich beter uiten. Ook onderzoeken we of ze thuis een veilige plek kan krijgen, eventueel gecombineerd met een beschermde woonvorm, zoals een zorgboerderij.”

Mabel

is een lief en slim meisje dat al veel afwijzing heeft gehad. Haar moeder vertoont ijskoud gedrag naar Mabel. Ze wil haar dochter niet thuis hebben en weigert alle medewerking als het gaat om therapieën: Het ligt niet aan mij, maar aan Mabel. Het contact met vader is jaren geleden verbroken. Mabel mag van haar moeder geen contact opnemen met de familie van haar vader. Inmiddels is Mabel ook afgewezen bij diverse gezinshuizen wegens het ontbreken van een goede match. Mabel heeft hechtingsproblematiek, preverbale trauma’s, borderline-kenmerken, ADD en is kwetsbaar en beschadigd. Ze zoekt voortdurend naar bevestiging, wat soms tot irritaties en moeilijkheden leidt in het contact met andere jongeren op de groep.

Ze heeft veel afwijzing gehad. Haar moeder vertoont ijskoud gedrag.

Omdenkers: “Een gezinshuis zou mooi geweest zijn voor Mabel, maar dat bleek helaas niet mogelijk. Maar we hebben een andere oplossing gevonden: Mabel gaat binnenkort naar een zelfstandigheidsgroep. Ze stond daar op een lange wachtlijst, maar door een vrijgekomen plek hebben we haar voorrang kunnen geven. Omdat Mabel heel kwetsbaar is en vaak is afgewezen, zoeken we nog naar manieren om de stap naar het zelfstandigheidstraject minder spannend te maken. Is het bijvoorbeeld mogelijk om een professionele JIM (Jouw Ingebrachte Mentor) aan Mabel te koppelen? Iemand uit haar eigen netwerk, die ze zelf uitkiest, die langere tijd met haar meeloopt en niet snel opgeeft en afwijst? Een nieuwe afwijzing is namelijk echt niet te verdragen voor haar. Ook is het slim om Mabel alvast aan haar mentor van het zelfstandigheidstraject te koppelen. Deze nieuwe persoon in haar leven kan alvast dingen uitleggen: hoe ziet haar kamer eruit, welke spullen mag ze meenemen, hoe ver is het fietsen naar de stad? Zo krijgt Mabel een warm welkom, wat de overstap straks plezieriger maakt en de kans op succes groter.”