Imke: “Wij hebben die transitie inderdaad niet meegemaakt. Het werk is gewoon wat het is voor ons, we weten niet beter. Het is goed om me bewust te zijn van die verandering en soms afgeremd te worden, er rustig voor iemand te zijn.”

Vivian: “Tegenwoordig zit er veel meer tijd in het registeren. Die computerdingen zijn voor onze generatie weleens lastig. Ik doe vaak een beroep op de jongere collega’s: wil je helpen, het even voordoen? Ik zit ernaast – verbaasd over jullie gemak en snelheid – en schrijf alles in stapjes op. Hopend dat ik het de volgende keer zelf kan [knipoog].”

Imke: “Ik sta er niet altijd bij stil hoe makkelijk ik door het systeem beweeg, klik-klik, hop-hop. Onlangs hielp ik een oudere collega die vastliep achter de computer, maar deze persoon is een grote ster in het zichtbaar zijn voor gezinnen. Zo benutten we elkaars krachten. Ik loop soms ook tegen dingen aan waarbij ik denk, hoe gaan jullie daarmee om? Bijvoorbeeld als je op huisbezoek beledigende en grove dingen te horen krijgt. Ik besloot het laatst te negeren, maar normaal gesproken zou ik het niet tolereren.”

Vivian: “Die struggle herken ik wel. Ik ben ook niet heel direct in mijn reacties. Maar als ik er last van blijf houden, kom ik er wel op terug: Ik schrok van wat je zei.”

Imke: “Er wordt ook vaak naar mijn leeftijd gevraagd tijdens huisbezoeken. Je hoort ze denken: Die heeft zelf nog geen kinderen, maar gaat mij vertellen hoe het moet. Als ze doorgaan over mijn leeftijd, zeg ik: Laten we elkaar nemen zoals we zijn. Ik kan mijn geboortedatum niet aanpassen. Ik wil er alleen iets over horen als je er ook daadwerkelijk hinder van ondervindt.”