Je eerste week bij Sterk Huis

Nieuwe collega Suzanne Boumans over haar eerste werkweek:

Een boxspring met donzen kussens

Die stoel, aan de overkant van de tafel, dáár wil ik zitten. Het was een gedachte die stiekem in me opkwam, toen ik als leerkracht met een hulpverlener van Sterk Huis over een leerling sprak. Die stoel, daar aan de overkant van de tafel, was een droomplek voor mij. Deze droom is werkelijkheid geworden. Ik knijp mezelf nog vaak in mijn arm.

Als klein meisje wist ik het al: later als ik groot ben wil ik anderen helpen. Zo rolde ik het onderwijs in. Ik was anders dan de gemiddelde docent. Het behalen van kennisdoelen of het uitlezen van leerboeken interesseerde me niet veel, als het maar goed ging met de kinderen. Ik had geen moeite met brutaliteit, maar zag het als een beschermer van de jongere. Als het stroef liep, onderzocht ik: wat staat er tussen de jongere en mij in? Toen de school waar ik werkte dichtging, ontstond er een kans, een opening naar een nieuwe toekomst.

Roze hart

Ik belandde tijdelijk als juf op de Internationale Schakelklas (ISK), bedoeld voor anderstalige nieuwkomers van 12 tot 18 jaar. Ik had altijd al interesse in deze doelgroep en probeerde me te verplaatsen: wat als je halsoverkop naar een ander land moet vluchten? Hoe moeilijk is het om opnieuw je plek te vinden? Ik voelde dat ik veel meer voor deze mensen wilde betekenen, in een baan buiten het onderwijs. Snel daarna bezocht ik de carrièredag van Sterk Huis. Wat me meteen opviel was het logo. Het roze hart. Dit sluit aan bij mijn persoonlijke groei. Ik sta dicht bij mijn gevoel en volg mijn hart. Mijn hart wijst me de weg naar Sterk Huis.

Liefde en blijdschap

De carrièredag was geweldig: wat is Sterk Huis een veelzijdige organisatie! Ik kreeg de kans om alle afdelingen te bekijken, te voelen wat het beste bij mij zou passen en sprak met verschillende mensen. Zo ging het balletje rollen. Na meerdere bijzondere (sollicitatie)gesprekken kreeg ik het verlossende telefoontje van teamleider Anne. Een onvergetelijk moment: ik was aangenomen als ambulant begeleider statushouders 18+. Ik werd overspoeld door gevoelens van liefde en blijdschap. Sterk Huis had gezien wie ik was en wat ik kon. Dat gaf zoveel vertrouwen.

Dag één

De week voordat ik bij Sterk Huis begon, was ik zenuwachtig. Tot ik werd gebeld door een collega, die alvast de werkweek met mij doornam. Ik werd meteen rustig. Op maandag 3 juli begon ik aan mijn eerste werkdag, heel ontspannen. Ik kan me herinneren dat ik slechter heb geslapen voor een nieuwe baan. Die ochtend voelde ik me als een jong, dartelend veulentje, het gaat echt beginnen. Ik had me voorgenomen mezelf nederig en bescheiden op te stellen – ik was nieuw in het vak en binnen de organisatie – maar ik werd meteen voor vol aangezien. Collega’s waren benieuwd naar mij en mijn ideeën. Ik mocht ook ergens iets van vinden, vanaf dag één.

Deze jongeren hebben mij nodig

De eerste week mocht ik meelopen met een collega. Dinsdag gingen we op huisbezoek bij een cliënt. Zijn situatie was schrijnend. Deze jongen had een woning gekregen, maar moest vooraf de huur en energie betalen. Zijn uitkering en toeslagen kwamen pas aan het eind van de maand. Zo ontstond er een gat, een financiële noodsituatie. Ik dacht terug aan mijn studententijd, hoe ik de eindjes aan elkaar moest knopen. Dat was soms al stressvol, terwijl ik kon terugvallen op familie. Deze jongen stond er helemaal alleen voor, in een onbekend land, met een rugzak vol trauma’s. Toen wist ik: deze jongeren hebben mij nodig. Ik ben meteen het gesprek aangegaan. Hoe gaat het met je? Ik kan me voorstellen dat je gestrest bent. Laten we kijken wat ik kan doen, welke administratie ik kan overnemen, wat ik voor jou kan uitzoeken en regelen.

Niet piekeren, maar dóén

Het werk is indrukwekkend, maar ik neem het niet op een beladen manier mee naar huis. Ik lig ’s nachts niet te piekeren – oh nee, die jongere heeft geen geld of eten – maar ik ga in de actiestand, dóén. De kleinste dingen waarbij je kan helpen, zijn meteen zo betekenisvol. Het werk is nog mooier, leuker en zinvoller dan ik vooraf had bedacht. Ik wil een warme deken zijn voor de jongeren, hoop en kracht geven.

Geen ego’s

Ik ben echt niet in het diepe gegooid bij Sterk Huis. Integendeel: ik ben op een boxspring met donzen kussens beland. Iedereen is heel open en behulpzaam, wie je ook spreekt. Van je directe collega’s tot de mensen van de administratie: Als je nog vragen hebt, dan bel maar! Bij Sterk Huis zitten mensen niet in een ego. Daardoor voel je je veilig om te ontdekken, af te tasten en jezelf te ontwikkelen. Voor mij werkt dat als benzine: je wordt sneller de medewerker die nodig is voor Sterk Huis. Als je je gesteund voelt, kom je sneller in je kracht.

Míjn stoel

Zoals die vrijdag, de laatste dag van mijn eerste werkweek. Ik ging voor het eerst alleen op cliëntbezoek. Daar zat ik dan aan mijn bureautje, volledig te paniekeren, alles tot in detail aan het voorbereiden. Tot een collega zei: Suus, je gaat alleen een kopje thee drinken. Je doet het al perfect, het komt vanzelf. Met haar bemoedigende woorden gleed de spanning van me af. Ik krijg telkens precies de interventie of feedback die ik op dat moment nodig heb. En ja, het cliëntbezoek ging inderdaad als vanzelf. Gelukzalig rolde ik het weekend in, vooruitdenkend aan maandag. Dan mag ik weer naar mijn droomplek, míjn stoel. Ik zit precies waar ik hoor te zitten.

Suzanne Boumans (39) begon op 1 juli 2023 bij Sterk Huis als ambulant begeleider statushouders 18+, stamlocatie Waalstraat ’s-Hertogenbosch. Inmiddels volgt ze ook de opleiding Social Work. Eerder was Suzanne werkzaam in het onderwijs. Als alleenstaande moeder van dochter Roos (7) vond ze haar carrièreswitch spannend, maar spijt heeft ze geen seconde gehad. It’s meant to be.