Wonen doe je thuis - Sterk Magazine

WONEN

DOE JE

THUIS

Een veilige plek
voor ieder kind

Ieder kind heeft recht op een ‘zo thuis mogelijke’ omgeving. Als thuis wonen tijdelijk niet mogelijk is vanwege problematiek van het kind of de ouders, moet een kind krijgen wat het nodig heeft. Bij Sterk Huis weten we dat het ingewikkelde gedrag van een kind vaak een symptoom is van de onveiligheid die hij of zij ervaren heeft in het leven. Vanuit een veilige setting, die aansluit bij de behoefte van een kind, ontstaat weer hoop. Sterk Huis biedt ieder kind perspectief met de overkoepelende ontwikkeltafel Wonen doe je thuis.

Het vertrekpunt van Wonen doe je thuis is om ieder kind en gezin te bieden wat nodig is. Als er een compleet nieuwe oplossing gewenst is, dan gebeurt dat. Sterk Huis denkt daarom niet meer standaard in ambulant of in opname, maar kijkt samen met het gezin naar wat er nodig is om de juiste balans te vinden. “One size fits all gaat nooit op bij kinderen en gezinnen: iedereen is anders en heeft dus ook andere hulp nodig”, aldus Ilona Brekelmans, hoofd inhoudelijke ontwikkeling bij Sterk Huis. “Wat wél voor ieder kind geldt, is dat een opname op een behandelgroep zo kort, systemisch en traumasensitief mogelijk moet worden ingericht.”

Heftige periode

“Achter de problematiek van kinderen schuilt vaak langslepende gezinsproblematiek: het kind betaalt hiervan de rekening. Een kind hoort thuis, maar kan soms door het gedrag van de ouders of door eigen problematisch en onveilig gedrag niet meer thuis wonen en in het ergste geval ook niet in een pleeggezin of gezinshuis”, zegt Hilde Gersjes, manager pleegzorg en gezinshuizen bij Sterk Huis. “Wat dan meestal volgt, is een klinische opname met een intensief behandeltraject. Deze heftige periode moeten we zo draaglijk mogelijk maken voor het kind.”

One size fits all gaat nooit op bij kinderen en gezinnen: iedereen is anders en heeft dus andere hulp nodig.

Wat is nodig?

Sterk Huis maakt voor ieder gezin een verklarende analyse: wat is nodig om een ‘zo thuis mogelijke’ omgeving te creëren? Wat zijn de stuwende factoren van het gedrag, is opname echt noodzakelijk? Welk perspectief heeft het kind, hoe kunnen we helpen, wie zijn daarbij nodig en welke behandelvorm past het beste? Is bijvoorbeeld ook een deeltijdopname mogelijk, zodat een kind zo lang mogelijk thuis behandeling krijgt? Of andersom: kunnen ouders onderdeel zijn van het traject binnen Sterk Huis?

Out-of-the-box

Een oplossing ligt bijna nooit binnen handbereik, is de ervaring van Sterk Huis, waardoor het nodig is om out-of-the-box te denken. Onderstaande voorbeelden laten zien dat het telkens weer vraagt om het zoeken naar de meest unieke oplossing, passend bij het unieke kind en gezin.

Een jongen…

Er was een jongen op de behandelgroep van Sterk Huis die zich afzette tegen alle vormen van hulp. Hij wilde helemaal niets meer, behalve terug thuis wonen. Maar thuis vertoonde hij problematisch gedrag. Zijn ouders konden de opvoeding niet meer aan, mede door eigen uitputting vanwege een vechtscheiding. Door huisvestingsproblemen woonden vader en moeder nog samen, wat voor extra spanningen zorgde. Inmiddels was alles geprobeerd om het leven van de jongen te veraangenamen op de groep, maar niets hielp. Tot het idee ontstond om de jongen en vader (die door de vechtscheiding toch een andere woning zocht) samen te laten wonen in een jeugd- en zelfstandigheidsappartement, van waaruit de behandeling van de jongen kon starten. Door de nabijheid van vader klom de jongen weer uit het diepe dal.

Een meisje…

Er was een meisje bij Sterk Huis met complexe problematiek. De rust en veiligheid van het meisje en haar omgeving kwamen daarmee in het gedrang. Het meisje sneed zichzelf en was suïcidaal. Een doorplaatsing naar een gesloten setting leek onontkoombaar, maar vanuit het gedachtengoed van Wonen doe je thuis was dit zeer onwenselijk. Het zou de problemen van het meisje waarschijnlijk alleen maar verergeren. Door de juiste expertise toe te voegen en de moeder van het meisje op betekenisvolle wijze in het traject te betrekken, lukte het om het meisje te stabiliseren en een doorplaatsing te voorkomen.

Traumasensitief

De opgave binnen de ontwikkeltafel Wonen doe je thuis is omvangrijk: kinderen altijd een goede oplossing bieden, zo thuis en bijzonder mogelijk met alle specialistische kennis en expertise die past bij het unieke kind en unieke gezin. Ook als opname niet te voorkomen is, wordt de omgeving zo thuis, kleinschalig en traumasensitief mogelijk ingericht.

“Zo kwam er een meisje bij Sterk Huis met extreme angsten”, deelt Ilona. “Ze durfde niet meer naar buiten en naar school. Doordat iedereen bij Sterk Huis een traumasensitieve bril draagt, kwam het meisje in een veilig bad terecht waarin ze zich eindelijk begrepen voelde. Ze ontdekte dat haar angsten voortkwamen uit de onveiligheid die ze jaren had gevoeld. Na erkenning en vervolgens de juiste traumabehandeling kon ze weer stapjes vooruitmaken.”

Hechtingsproblematiek

Ilona: “Bij Sterk Huis kijkt iedereen door een traumasensitieve bril. Het behandelen van trauma’s van kinderen lukt daardoor heel goed, maar het aanpakken van ernstige hechtingsproblematiek is ingewikkelder. Veel kinderen zijn zo beschadigd in het contact met belangrijke personen dat het jaren duurt om het vertrouwen in anderen te herstellen. Dit gaat in kleine stapjes. Het leven in een gezinssituatie is vaak moeilijk voor deze kinderen. De gezinnen zijn eigenlijk ‘te warm’ voor kinderen die zo ernstig beschadigd zijn. Deze kinderen zijn gewend aan het koude en kunnen warmte moeilijk verdragen. Ze doen er alles aan om het weer koud te maken, wat moeilijk te hanteren is in een gezinshuis of pleeggezin.”

Sommige gezinssituaties zijn ‘te warm’ voor kinderen die ernstig beschadigd zijn. Ze doen er alles aan om het weer koud te maken.

Ook hierin probeert Sterk Huis oplossingen te bedenken. Welke extra ondersteuning hebben pleeggezinnen en gezinshuizen bijvoorbeeld nodig? Of zijn er andere mogelijkheden voor deze kinderen om kleinschalig en duurzaam te wonen? Er is altijd een antwoord te vinden.

Hoop en verbinding

Het bieden van hoop en verbinding is belangrijk. Daarom heeft hoop een grote plek binnen Wonen doe je thuis. Bij hoop hoort ook het gevoel onderdeel te zijn van een thuis. Dit sluit aan bij de systemische benadering van Sterk Huis. “Er is altijd wel iemand voor het kind: ouders, opa en oma of wellicht een verre tante. Door hiernaar op zoek te gaan en het kind met de omgeving te verbinden, is het bijvoorbeeld gelukt om alle kinderen van een behandelgroep ‘thuis’ kerst te laten vieren. Een grote stap vooruit”, vertelt Hilde.

Hoop heeft een grote plek binnen Wonen doe je thuis. Bij hoop hoort ook het gevoel onderdeel te zijn van een thuis.

Er is altijd iemand

En als een kind echt niemand heeft, zorgt Sterk Huis dat er toch iemand is. Bijvoorbeeld een JIM (Jouw Ingebrachte Mentor): een vertrouwenspersoon die met het kind meewandelt gedurende het traject. Maar het allerbeste is de betrokkenheid van ouders. Ook daar wordt vanuit Wonen doe je thuis alles aan gedaan. Ilona: “Vaak zijn ouders uitgeput: Ik kan niet meer, jullie moeten mijn kind ‘fixen’. Maar zonder de betrokkenheid van ouders lukt dat niet.” Binnen Wonen doe je thuis worden daarom alle opties bekeken: wat is nodig om ook de veerkracht van de ouders te vergroten en wat heeft het kind hierin nodig? Door alle krachten te bundelen, komt een kind steeds dichter bij zichzelf te staan en daarmee dichter bij een (nieuw) ‘thuis’.