Briefwisseling - Sterk Magazine

Ilse schrijft
een brief aan de wethouder

Hobbelige weg…

Betreft: een eerlijke brief

Beste Marianne de Bie,

In deze brief wil ik u iets vertellen over mijn leven in de jeugdzorg. Het was niet makkelijk. Er waren veel hobbels, obstakels en angstige momenten. De weg die ik bewandeld heb, mag niet de route zijn voor andere kinderen.

Mijn naam is Ilse. Ik ben twintig jaar oud, waarvan ik tien jaar binnen de jeugdzorg heb gewoond. Toen ik binnenkwam bij jeugdzorg wist ik niet wat ik moest verwachten. Ik voelde me erg alleen. Deze eenzaamheid hield nog lang aan, want het duurde jaren voordat ik een passende plek kreeg. In deze tijd heb ik dingen gezien die ik niet had mogen zien: van mishandelingen tot extreem drugsgebruik. Als dertienjarig meisje zat ik tussen de ‘grote kerels’ van achttien jaar en tussen de mensen met hevige problematiek. Dit was vaak beangstigend.

Deze periode was heel moeilijk en uitzichtloos. Ik werd telkens weer overgeplaatst en van hot naar her gegooid. Uiteindelijk heb ik op tien verschillende plekken gezeten. Toen ik de hulp het hardst nodig had voor mijn PTSS waren de wachtrijen binnen de GGZ oneindig. Dit vrat aan mij. Het ging steeds slechter met me. Ik durfde niets meer en zag nergens meer vreugde in.

Na lange, onzekere jaren kreeg ik eindelijk een goede plek en de juiste hulp aangeboden, waardoor ik aan mijn problemen kon werken. Mijn begeleiders geloofden in mij. Dankzij hun steun ben ik geworden wie ik vandaag ben. Ik werk en studeer en sta weer positief in het leven. Ik ben ook dankbaar voor het bestaan van contingentwoningen, waardoor ik al bijna een jaar zelfstandig woon met ambulante hulp. Eindelijk mijn eigen plekje, waar ik altijd mag blijven.

Dit gun ik alle jongeren in de jeugdzorg: goede hulp en begeleiding en een fijne plek om te wonen! Helaas heeft dit voor mij te lang geduurd en heb ik een hobbelige weg moeten afleggen. Dit had ik graag anders gezien. Maar ik hoop dat mijn pad leidt tot meer geluk voor andere jongeren en dat zij snel toewerken naar een eigen fijne plek en positiviteit.

Met vriendelijk groet,
Ilse

Ik hoop dat mijn pad leidt tot meer geluk voor andere jongeren.

Vertrouwen
en veiligheid

Betreft: dank voor de lessen die je ons leert

Beste Ilse,

Allereerst wil ik je bedanken voor je brief. Een brief waarin je eerlijk en open schrijft over een periode in je leven die in het teken had moeten staan van persoonlijke ontwikkeling in een veilige omgeving. Opgroeien gaat niet zonder hobbels en juist daarom is veiligheid zo belangrijk in je jeugd. Dat realiseer ik me heel goed. Maar uit jouw brief lees ik vooral het gebrek aan vertrouwen en veiligheid.

Volgens mij hebben deze twee zaken – vertrouwen en veiligheid – veel met elkaar te maken, zeker in een periode waarin je je van kind naar volwassene ontwikkelt. In een periode waarin je uitprobeert, maar ook op je onzekerst bent. Wanneer je hormonen door je lijf razen en je 24/7 nadenkt over de vraag: wie ben ik, wie wil ik zijn en worden en wat is mijn relatie tot de ander? Levensvragen die nooit makkelijk zijn, zeker niet voor een jongere die afhankelijk is van jeugdzorg en die vervolgens niet of niet goed krijgt.

Die hobbelige weg die jij beschrijft, wens ik niemand toe.

Het doet me verdriet dat je op veel plekken niet bent geholpen, dat mensen je onvoldoende hebben gehoord en dat je telkens weer bent doorgeplaatst. Er lagen vast en zeker ook goede intenties onder van hulpverleners die dachten dat je ergens anders betere hulp zou krijgen. Maar dat het jou niet heeft geholpen, wordt pijnlijk duidelijk in jouw brief. Een verhaal wat mij leert dat het in de jeugdzorg niet alleen gaat over ‘de best passende behandeling’, maar ook over de vraag hoe we kinderen en jongeren veiligheid, vertrouwen en het gevoel van ‘je mag er zijn’ moeten bieden. Een plek die je een thuisgevoel geeft, waar je je mag ontwikkelen vanuit vertrouwen en veiligheid in plaats van een doorgangshuis met andere passanten.

Ik begrijp dat je die plek uiteindelijk wel hebt gevonden en je daar de begeleiding hebt gekregen die je nodig had, van waaruit je kon groeien. Daar ben ik blij om, vooral ook om te horen dat het nu goed met je gaat en je een fijne eigen plek hebt.

De lessen die we leren uit jouw verhaal neem ik zeker mee in de manier waarop we de jeugdzorg inrichten. Een van de verbeteringen waar ik me nu voor inzet, is het wegnemen van schotten en wachtlijsten. Samen met de jeugdzorginstellingen wil ik het overplaatsen echt verminderen en samen zoeken naar oplossingen waarbij vertrouwen en veiligheid hoog in het vaandel staan. Dit doen we voor de kinderen en jongeren van nu en de toekomst, want die hobbelige weg die jij beschrijft wens ik niemand toe.

Met vriendelijk groet,
Marianne de Bie, wethouder Breda