Even geduld a.u.b. het magazine wordt geladen...
Diggy Dex:
“Al begrijp ik er niks van, ik zal blijven lachen tot het einde”
“Iedereen kent angst. Maar de momenten dat je geen angst kent, dán ben je op je sterkst. Als je niet bang bent om iets te doen of om iets te delen, begint het te stromen.” In gesprek met Diggy Dex (40), Nederlanstalige rapper, zanger, songwriter, taalkunstenaar, verhalenverteller en vader van twee zonen, over het leven. La Vie Est Belle.
Hoe ontstond jouw liefde voor Nederlandstalige rap?
“Als tiener vond ik Amerikaanse hiphop heel vet en rauw, maar dat stond rete-ver van mijn bed. Toen in 1995 de Nederlandstalige rap opkwam, met Extince en Def P van de Osdorp Posse, sloot dat helemaal aan bij mijn rebellerende periode. Ik voelde me ook aangetrokken tot zang, de directe taal van Doe Maar, Stef Bos en Raymond van het Groenewoud.”
Wanneer begon je zelf te rappen?
“Na wat gitaarles en veel muziek luisteren, begon ik op mijn vijftiende samen met een jongen uit mijn klas te rappen. We schreven zelf teksten en gaven optredens op school. De eerste raps waren gewoon wat losse zinnetjes. Freestylen, wat onderwerpen opgooien en daarop zoveel mogelijk gekke rijmwoorden bedenken. Alle rappers hadden een alias, een andere naam. Een vriend zei: Jij bent Dexter, Diggy Dex. Dat vond ik wel wat. Dexter, ik ben steeds relaxter. Die tijd was het startschot voor mij. Ik voelde: dit is voor mij gemaakt.”
Hoe is jouw muziek te omschrijven?
“In alle nummers zit een bepaalde levensenergie. Ik ben een echte optimist, waardoor altijd – door alle melancholie heen – een sprank van hoop straalt. Het liedje La Vie Est Belle van mijn vorige album heeft die lading, dat optimisme. Wat er ook gebeurt, het gaat erom hoe je ermee omgaat. Dit nummer is daarom een van mijn favorieten. Het laat zien wie ik ben, hoe ik in het leven sta. Het refrein betekent: Al begrijp ik er niks van, ik zal blijven lachen tot het einde.”
Wat betekent het maken van muziek voor jou?
“Ik vind het fijn om gedachten op papier te zetten, om iets van me af te schrijven, iets te vangen, te creëren. En als het af is – en voor mijn gevoel een schot in de roos – het te laten horen. Het verhaal moet dan verteld worden, omdat mensen er misschien iets aan hebben. Het is magisch om op een livepodium te voelen dat een song van ons allemaal wordt.”
Sta je graag op een podium?
“Ja, dat zit in mijn DNA. In groep 4 vroeg de meester wie in het toneelstuk wilde spelen. Ik stak meteen mijn hand op. Dat ben ik altijd blijven doen. Als kind denk je dat iedereen dat wil, op de voorgrond staan. Pas later kom je erachter dat niet iedereen z’n hand opsteekt. Bij mij zit dat er van nature in. Dat is wat ik doe, de spotlights claimen.”
La Vie Est Belle
Ik loop verder naar de trein, m’n oog valt op een vrouw
Niet helemaal honderd, althans volgens onze regels
Iedereen die blijft naar haar kijken
Terwijl ik zie dat ze danst in de regen
Je n’y comprends rien, mais je vais rire jusqu’à la fin
La vie est belle, la vie est belle
Hoe was je als kind?
“Levenslustig, enthousiast, voor veel dingen te porren. Ik speelde de hele dag buiten met vriendjes. Skaten, hutten bouwen. Ik was een stuiterbal, veel te ongedurig voor les. Ik kreeg gitaarles van zo’n klassieke man met een Spaanse gitaar. Ik moest alle klassieke noten leren, maar ik wilde gewoon Nirvana spelen, meteen iets tofs maken. De magie van de creatie, dat paste als jonge jongen al bij mij, zonder dat ik het doorhad. Ik weet nog dat ik thuis mocht meedoen met de gedichten tijdens Sinterklaas. Dat vond ik te gek, het rijmen en dichten.”
Had je een onbezorgde jeugd?
“Zeker. Ik woonde met mijn ouders en broer in een vinexwijk in Leusden, heel veilig. Het voelde toen als een soort paradijs, maar eigenlijk was het een burgerlijke plek waar iedereen elkaar kende. In de tijd van de middelbare school wilde ik zoveel mogelijk weg daar. Het leven ontdekken in de stad, Amersfoort.”
En toen gingen je ouders plotseling uit elkaar …
“Ja, die zag ik niet aankomen. Dat was mijn eerste heftige ervaring. Als kind ben je totaal niet bezig met je ouders, dat het ook gewoon personen zijn met gevoelens en levens. Later maakte het meer sense, dat ze gelukkiger waren zonder elkaar. Rond de scheiding was ik veertien, vijftien jaar, middenin de puberteit. Ergens kwam het me wel goed uit dat mijn ouders met zichzelf bezig waren. Daardoor had ik alle vrijheid om op stap te gaan en mijn eigen ding te doen. Maar later denk je daar wel anders over na.”
Wat hielp jou in die tijd?
“Mijn vrienden en muziek gaven afleiding. Gelukkig zijn mijn ouders goed uit elkaar gegaan, zonder veel strubbelingen. Ze zijn ook niet veranderd. Mijn vader bleef gewoon mijn vader en mijn moeder mijn moeder. Het oordeel van de buitenwereld was wel heftig, ontdekte ik later. Mijn moeder was verliefd geworden op een vrouw. Sommige vrienden van mijn ouders wisten zich geen raad met de situatie en verbraken het contact. Ik vind het bewonderingswaardig dat mijn moeder heeft doorgezet en voor de liefde heeft gekozen: dít is wie ik ben. Speciaal voor haar bracht ik samen met Milow het nummer Same Love in het programma Beste Zangers.”
Schrijf jij makkelijk over je eigen gevoelens?
“Mijn liedjes sluiten meestal aan op wat ik meemaak, eigen gevoelens en ervaringen. Dat proces gaat altijd door. Maar ik blokkeer ook weleens. Vooral als ik iets heel persoonlijks schrijf, zoals Same Love. Dat vind ik spannend, omdat het over iemand gaat waarvan ik heel veel hou.”
Hoe heeft de scheiding jou gevormd als mens?
“Het heeft me geleerd dat niets voor eeuwig is. En ik weet dat er meerdere vormen van liefde mogelijk zijn. Mijn ouders houden nog steeds van elkaar, maar op een andere manier. Ook kijk je anders naar je eigen relatie, je ziet sneller de valkuilen. De klassieker: je gaat allebei op in de drukte rondom de kinderen en het werk en verliest elkaar een beetje uit het oog. Het is belangrijk om tijd voor elkaar te blijven vrijmaken.”
Same Love
En over vijfentwintig jaar
Dan vertel ik nog steeds
Aan mijn eigen kinderen wat
oma vroeger deed
Over hoe bijzonder ze was en
het voorbeeld dat ze gaf
Dat de weg om te volgen
De weg is van je hart
Wat is jouw boodschap aan kinderen of jongeren die een scheiding doormaken?
“Je voelt je misschien eenzaam, maar je bent niet alleen. Veel kinderen maken dit mee. Voor mij was het fijn dat ik goed met mijn ouders kon praten, maar dat geluk heeft niet iedereen. Probeer je gevoelens dan met anderen te delen. Met familie, vrienden of vertrouwenspersonen, offline of online. Muziek kan ook troostend zijn. Ik bracht voor Sanne (Miss Montreal) het nummer Los Bij Elkaar. Ondanks dat een gezin uit elkaar valt, blijf je altijd los bij elkaar.”
Wat wil jij je kinderen meegeven?
“Positiviteit, humor, aan anderen denken. En durf te ontdekken wie je zelf bent. Het is oké om alle kanten op te gaan.”
Hoe heeft het vaderschap jou veranderd?
“Het heeft me nederig gemaakt, meer ‘in dienst stellend van’ én je geduld wordt meer op de proef gesteld. Het heeft me ook veel mooie dingen laten zien. Iemand zei: het brengt het beste en het slechtste in je naar boven [lacht]. Ik ben dankbaar voor alle lessen die het vaderschap me geeft. Je krijgt een spiegel voorgehouden. Het is een constante test, op een positieve manier. Wie ben je en wie wil je zijn? Wat wil ik hiermee en wat zegt dat over mij? Ook maak ik me meer zorgen over wat er in de wereld gebeurt. Over het klimaat, het gevaar van social media, het geweld. Ik schreef het nummer Morgen Komt Het Goed voor mijn jongens, als een soort slaapliedje, naar aanleiding van de aanslagen in Brussel in 2016.”
Los Bij Elkaar
Zelfs de liefde kan verdwijnen
Soms wint donker van het licht
Al kon ik toen nog niet begrijpen
Dat het soms zo beter is
Al mocht het niet voor eeuwig duren
Was het geen perfect verhaal
We zijn verbonden tot het einde
Ook al zijn wij los bij elkaar
Je bracht ook samen met Suzan & Freek het nummer Lampedusa.
“Ons gezin doet mee aan het project Tweede Familie. Zo kwam Semir (inmiddels 20 jaar) in ons leven. Hij is als veertienjarige jongen naar Nederland gevlucht vanuit Eritrea, waar hij een marionet van de legerleiders zou zijn geworden. Dat hij die tocht in zijn eentje heeft gemaakt, is ongelofelijk. Hoe dan? Mijn oudste zoon is bijna elf jaar. Het idee dat hij over drie jaar helemaal alleen – op hoop van zegen – naar een ver land zou reizen, is onvoorstelbaar. Semir draait soms mee in ons gezin en we maken hem wegwijs in de samenleving. Zijn verhaal maakt grote indruk. Nederland is ook niet altijd perfect, maar we mogen dankbaar zijn dat we in een vreedzaam land wonen, in onze warme huizen. Dat is iets om vaker bij stil te staan.”
Lampedusa
Daarginds ligt een land wat onbekend is voor mij
Ver weg van een oorlog, waar niemand wil zijn
Hier is het wachten op een wonder vannacht
Ik hoop dat je snel hoort van mij
Ik ga het redden ma
Zeg het maar niet tegen pa
Dat ze verdrinken, dat ze verdrinken
Voor Lampedusa
Wat is voor jou de definitie van sterk?
“Misschien komt het wel neer op ‘geen angst’. Iedereen kent angst. Maar de momenten dat je geen angst kent, dán ben je op je sterkst. Als je niet bang bent om iets te doen of om iets te delen. Als je niet bang bent om van baan te wisselen, je relatie te verbreken, wat andere mensen van je denken. Dán ben je vrij en – hoe moeilijk de gebeurtenis ook is – begint het weer te stromen. Als je geen angst kent, durven andere mensen ook meer open te zijn. Je hoeft dit niet de hele dag te doen, maar het is goed om jezelf ervan bewust te zijn waar sommige gedachten en gevoelens vandaan komen. Wat is daar de essentie van?”
Wat wil je jongeren van Sterk Huis zeggen?
“Blijf hoopvol! Er is meer hulp dan je denkt. Als je ervoor openstaat, zijn er heel veel mensen willing om jou te helpen. Je bent niet alleen.”
Nieuwe Dag
Een nieuwe dag is hier gekomen
Een nieuwe dag is hier voor ons
Zie het licht schijnt in mijn ogen
Kijk niet langer achterom
Ik lees de toekomst in de wolken
Met mijn voeten op de grond
Een nieuwe dag is hier gekomen
Een nieuwe dag is hier
Hier voor ons
Dus als je je down voelt
Denk dan aan deze
Over die nieuwe dag in je leven
Diggy Dex (Koen Jansen) is een Nederlandstalige rapper, zanger en liedjesschrijver. Hij werd op 26 maart 1980 geboren in Amersfoort. Samen met zijn vriendin Dagmar heeft hij twee zonen.
