Van negatief verleden naar positieve toekomst

Van
Negatief
Verleden
Naar
Positieve
Toekomst

Eindelijk
oprecht gelukkig

Na jarenlang slachtoffer te zijn geweest van lichamelijk en geestelijk geweld, krijgt Dewi haar leven stukje bij beetje weer op de rit. In STERK Magazine doet ze haar verhaal.

“Het was 5 maart 2015. Ik bracht mijn jongste zoontje naar school. Net als alle andere dagen parkeerde ik mijn auto voor school, gaf hem een kus en zei gedag. Niks bijzonders. Toch had ik een verontrustend gevoel, alsof ik wist dat er iets ging gebeuren.

In mijn achteruitkijkspiegel zag ik mijn ex-partner, de vader van mijn zoontje, aan komen rijden. Meteen voelde ik paniek, maar voordat ik de kans kreeg om weg te rijden, was hij al uitgestapt en had mijn deur opengetrokken. Hij schreeuwde tegen me waarom ik me in godsnaam liet mishandelen door mijn nieuwe vriend. Daarna begon hij op me in te slaan en vroeg of hij dan maar hetzelfde moest doen. Het lukte me hem terug te duwen, de deur dicht te trekken en weg te rijden, maar hij kwam me achterna. Tijdens die achtervolging heb ik doodsangsten uitgestaan. Ik belde een vriendin en vroeg haar om naar het dichtstbijzijnde politiebureau te komen, dan reed ik daar ook naartoe.”

Terug naar het begin

Daar, op het politiebureau, begint het herstelverhaal van Dewi. Zij is 43 jaar en alleenstaande moeder van drie kinderen: twee zoons, van 12 en 23, en een dochtertje van bijna 3. Dewi groeide op in een liefdevol gezin, met haar vader, moeder en een oudere zus. Zij stonden altijd voor Dewi klaar, en nog steeds. Iets waar ze nog iedere dag blij mee is.

“Als klein meisje was ik een vrolijk, maar gevoelig en verlegen kind. Mijn beste vriendinnetje woonde in Breda en vanaf mijn 11e mocht ik alleen met de trein van Eindhoven naar haar toe. Op een dag, ik was inmiddels 13, zei ik tegen mijn moeder dat ik naar de Efteling ging. Een leugen. Met alle gevolgen van dien. Ik nam stiekem de trein naar Breda om ergens te gaan zwemmen met mijn vriendin en haar vrienden. Eén van hen trok me ineens het riet in en ging bovenop me liggen. Ik riep nog dat hij van me af moest gaan en probeerde hem weg te duwen. Mijn vriendinnen zagen het gebeuren, maar hadden niet door wat er echt aan de hand was. Ze moesten zelfs lachen. Toen ik thuiskwam, schaamde ik me en dacht dat dit alles het gevolg was van mijn leugen. Ik heb het verhaal aan één vriendin verteld en op haar advies een morning after pil gehaald. Verder heb ik er niet over gesproken. Ik deed gewoon alsof er niks gebeurd was.”

Foute mannen en vluchtgedrag

“Die ene middag heeft mijn leven veranderd”, vertelt Dewi. “Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde waren verdwenen; ik voelde me vaak lelijk en niks waard. Ik was steeds meer met jongens bezig, zocht constant hun aandacht op en werd keer op keer verliefd op foute mannen. Omdat ik geen ‘nee’ durfde te zeggen, liet ik dingen toe die ik eigenlijk liever niet wilde. Hierdoor werd er veel misbruik van me gemaakt, maar ik was zo bang voor afwijzing dat ik niet ingreep.”

Op haar 16e kreeg Dewi een relatie met de vader van haar oudste zoon, toen ze 19 was beviel ze van haar eerste kindje. “Een paar maanden na de geboorte gingen we uit elkaar en kreeg ik een eigen woning toegewezen. Omdat ik niet met geld kon omgaan, raakte ik al snel in financiële problemen. Ik vertoonde vluchtgedrag; ging veel op stap en betaalde mijn rekeningen niet. Er waren meerdere mannen in mijn leven en ik genoot van hun aandacht, ook al hadden ze nooit het beste met me voor. Ik stak mijn kop in het zand voor alles wat er speelde. Toen mijn zoontje 4 jaar was, kwam ik op een dag thuis en kreeg de deur niet open. De woningbouw had ons op straat gezet…”

“Ik stak mijn kop in het zand
voor mijn eigen problemen”

Zwanger

“Gelukkig kon ik tijdelijk bij mijn ouders wonen, samen met mijn zoontje” vertelt Dewi. “Na een tijdje kreeg ik een nieuwe relatie. Al in de eerste week greep hij me bij mijn keel. Dat had ik natuurlijk moeten zien als een waarschuwing. Maar ik voelde me zó minderwaardig en omdat hij ook heel lief kon zijn, bleef ik bij hem. Hij heeft me daarna ook nooit meer aangeraakt, tot die ene dag bij de school van mijn zoon.”

In 2004, toen Dewi vijf jaar samen was met haar huidige partner, raakte ze opnieuw in verwachting. “Dit bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waardoor ik een eileider kwijtraakte”, blikt Dewi terug. “Men zei me dat ik nooit meer op een natuurlijke manier zwanger kon worden. We kozen daarom voor IVF en in 2016 raakte ik zwanger van een tweeling: een jongetje en een meisje. Ik kon mijn geluk niet op! Helaas overleed mijn dochtertje toen ik 5,5 maanden zwanger was. Ik heb haar wel voldragen en beviel in januari 2007 van mijn overleden dochter en, gelukkig, gezonde zoon.

Kop in het zand

De jongste zoon was drie toen Dewi en haar vriend voor de zoveelste keer ruzie kregen. “Deze keer was ik de psychische mishandeling zo zat dat ik al mijn moed verzamelde en vertrok. Ik ben toen met mijn beide zoons weer teruggegaan naar mijn, inmiddels gescheiden, moeder.”

Eenmaal daar valt ze al snel terug in haar oude gedrag. “Ik ging weer heel veel op stap en gaf te veel geld uit om mezelf maar beter te voelen. Continu was ik bij vrienden of vriendinnen. Alles om maar niet alleen te hoeven zijn. Ik liep mijzelf en alles wat mij lief was voorbij en was altijd bezig met de problemen van anderen. Gek eigenlijk, voor anderen stond ik altijd direct klaar, maar ik stak mijn kop in het zand voor mijn eigen sores.”

Probleemrelatie

“In 2012 kwam ik een jongen tegen die ik nog kende van vroeger. Ik wist wel dat er iets niet goed was aan hem, maar zag altijd het goede in iedereen en wilde achterhalen waar zijn gedrag vandaan kwam. Ik dacht dat ik hem wel kon ‘redden’…”

Niets was minder waar. “Mijn vriend begon me te manipuleren en psychisch te treiteren. Het erge is, ik wíst gewoon wat hij deed, maar was gewoonweg te zwak om uit de situatie te stappen. En toen hij mij ook nog lichamelijk begon te mishandelen, durfde ik al helemaal niet meer te gaan. Ik kan een boek schrijven over wat hij me allemaal heeft aangedaan, en mag écht van geluk spreken dat ik hier nog sta!”

Door deze relatie voelde Dewi zich nóg minder waard; haar schuldgevoel naar de kinderen en ouders groeide. “Ik raakte in een isolement. Ik was ervan overtuigd dat ik een slechte moeder en een slechte dochter was, want alles wat ik deed mislukte. Maar no way dat ik dat aan iemand liet merken! Gewoon mijn masker opzetten en doorgaan.”

“Natuurlijk zag mijn omgeving wel dat het niet goed met me ging. Toen ik door een van de vele mishandelingen zichtbaar letsel had opgelopen, ging er wel een belletje rinkelen bij vriendinnen. Toch werd er nooit echt doorgevraagd.”

5 maart 2015

Tot 5 maart 2015… Toen zat Dewi op het politiebureau. Ze vroeg om hulp. “Ik was zó bang. Hoe onvoorstelbaar is het dat je in dezelfde periode door twee mannen mishandeld wordt?! Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Ik was altijd lief en goed voor anderen en dit was nou het gevolg.”

“Gelukkig konden mijn jongste zoontje en ik nog diezelfde dag – via De Bocht – terecht in een vrouwenopvang op een geheime locatie” gaat ze verder. “De oudste, inmiddels 20, mocht vanwege zijn leeftijd niet mee. Wat er op zo’n moment door je heen gaat, is niet te omschrijven. Angst, verdriet, schuldgevoel, boosheid, adrenaline… Maar vooral opluchting. Dat ik eruit was gestapt en nu eindelijk hulp zou krijgen. In de opvang aangekomen viel er dan ook een enorme last van mijn schouders.”

Veilig of toch niet?

“Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me veilig”, herinnert Dewi zich. “Niemand kon me meer pijn doen. Dit was mijn kans om mijn leven te verbeteren en écht aan mezelf te gaan werken. Toch was ik continu bezig met de andere vrouwen in de opvang. Want wat hadden zij allemaal vreselijke dingen meegemaakt! Ik wilde hen helpen, want dat was waar ik goed in was. Totdat ik werd teruggefloten door een begeleidster. Zij maakte me bewust van de ernst van mijn eigen situatie en zei dat ik vanaf nu alleen aan mijzelf mocht denken. Lastig hoor, als je dat nooit gedaan hebt!”

Na vier maanden kreeg Dewi een tijdelijke HAT-woning toegewezen, tegenover haar moeder. “Ik woonde dicht in de buurt van mijn oudste zoon. In die tijd stond ik onder financieel bewind en werkte volop aan mezelf. Ik wilde er alles aan doen om patronen te doorbreken en af te komen van mijn negatieve zelfbeeld. Dat lukte best goed, maar ondanks alle hulp bleef ik in de ban van mijn laatste partner. En dus zocht ik weer contact.”

Haar ex bleek te zijn gestopt met drinken en blowen en slikte medicatie voor zijn schizofrenie en psychoses. “Ik zag weer die lieve, zachte man die ik eerder had gezien en viel opnieuw als een blok voor hem. Het ging een hele tijd goed. En toen bleek ik zwanger…’

“Hoe was dit in godsnaam mogelijk? En hoe moest ik dit gaan vertellen aan mijn omgeving? Niemand wist dat ik weer een relatie met mijn ex had. Toch was voor mij één ding duidelijk: dit kindje nam niemand van mij af. Toen ik drie maanden zwanger was, begon mijn partner weer oud gedrag te vertonen. Hij werd weer paranoïde en begon me opnieuw te manipuleren en kleineren. Op een dag begon hij ineens op me in te slaan. Hij richtte zich bewust op mijn buik om een miskraam te veroorzaken. Dat was hét moment dat bij mij de knop voorgoed omging. Níémand komt aan mijn kinderen!”

“Er kwam een soort van oerkracht in me naar boven. Toen ik eenmaal thuis was, heb ik alles op alles gezet om het contact met hem te verbreken. Gelukkig met succes.”

“Hoe kan het dat je door 2 mannen
tegelijk mishandeld wordt?!”

Mijn dochter was mijn redding

Dewi weet zeker dat haar laatste zwangerschap haar redding is geweest. “Ik wilde per se veranderen en had er alles voor over om dit voor elkaar te krijgen. Ik ben me dan ook voor 200 procent op mijzelf en mijn kinderen gaan richten. Met mijn therapie wilde ik zo lang mogelijk doorgaan, zodat ik er het maximale uit kon halen. In juli 2016 is mijn dochtertje geboren. Door haar heb ik mijn kracht teruggevonden.”

Na de bevalling ging Dewi verder met therapie, MBT en daarna EMDR om haar trauma’s te verwerken. “Ik had ook wekelijks gesprekken met mijn psycholoog. Die zie ik overigens nog steeds. Echter zit ik nu in een afbouwfase, puur om nog aan een positiever zelfbeeld te werken. Het is me inmiddels gelukt om veel van mijn oude patronen te doorbreken. Ja, ik sta soms nog steeds iets te veel voor mensen klaar, maar ik stop wanneer ik mijn grens voel aankomen. Wat ik voorheen deed voor een ander, doe ik nu vooral voor mijzelf en mijn kinderen.”

Krachtiger dan ooit

“Toch zijn er nog dingen waar ik aan moet blijven werken”, gaat Dewi verder. “Zo heb ik nog steeds een gat in mijn hand, zijn structuur en discipline nog erg lastig en stel ik belangrijke zaken nog vaak uit. Uit testen is gebleken dat ik ADD heb. Ook de H was sterk aanwezig, maar vanwege mijn leeftijd en de therapieën inmiddels niet meer voldoende om het ADHD te noemen. Wat was deze diagnose verhelderend! Ik kon nu zoveel patronen verklaren en kon gericht werken aan oplossingen.”

Inmiddels, bijna drie jaar later, woont Dewi samen met haar drie kinderen in een fijn huisje. “Op dit moment loop ik voor mijn opleiding ‘Howie the Harp’ stage bij Sterk Huis. Ik werk mee aan een project voor implementatie van ervaringsdeskundigen binnen de organisatie. Ik voel me krachtiger dan ooit en durf daardoor mijn verhaal te delen. Mijn eigenwaarde komt steeds meer naar boven en ik ben trots op wat ik de afgelopen jaren op eigen kracht bereikt heb. Zoveel ellende overkomt mij nooit meer! Het voelt goed om mijn negatieve verleden om te zetten in een positieve toekomst, waarin ik ook nog eens van betekenis kan zijn voor anderen. Na 30 jaar kan ik eindelijk oprecht zeggen dat het goed met me gaat en dat ik gelukkig ben!”