Sterk Huis zorgt in
2020 voor nóg meer:
Groei
Integraal aanbod
Slapende honden? Wakker maken!
Holistische blik
Missende schakel
E-Health
Samenwerking
2019 heeft veel gebracht, maar 2020 biedt ook volop kansen. “Ons team is gedreven. Ondanks alle struggles blijven we ons met volle energie inzetten. Begin 2020 hebben we daarom onze kernwaarden alvast stevig op papier gezet. Wij willen het verschil maken. Met passie. En daarbij altijd de verbinding opzoeken. Met Slapende honden? Wakker maken! maken we als Sterk Huis al een groot verschil, maar er is nog meer nodig. We willen kwalitatief hoogstaande geïntegreerde behandelprogramma’s bieden (ook systemisch), waarvoor verdere samenwerkingen, crossroads, denktanks en kruisbestuivingen nodig zijn. We moeten echt vaker met elkaar om de tafel gaan zitten in onze sector. Breng de casuïstiek van je complexe doelgroep in én benut elkaars expertise. Samen kunnen we veel sneller de onderliggende problematiek van cliënten achterhalen en tot een daadkrachtige aanpak komen. We hebben elkaar hard nodig, in het belang van het kind.”
Oog voor het hele gezin
Met een diepe zucht kon moeder eindelijk haar angsten loslaten …
Saskia: “In 2018 hebben we een gezin geholpen bestaande uit een vader, moeder en drie kinderen. Vooral de oudste dochter vertoonde probleemgedrag. Er werd gestart met ambulante begeleiding, wat onvoldoende bleek. Daarom boden we ook dagbehandeling aan. Het meisje en haar jongere zus gingen daar samen naartoe. Ook hebben we een veiligheidsplan ingezet om de ouders te ontlasten, want het gedrag van de twee dochters was heftig. Daarnaast begonnen we met de stabilisatie van de twee meiden. Met name de oudste dochter had een traumatisch medisch verleden, met een moeizame start tijdens de geboorte en een kritieke fase in het tweede levensjaar. Ook de tweede dochter was fysiek kwetsbaar. Deze ingrijpende gebeurtenissen hebben de hechtingsrelatie tussen moeder en kinderen verstoord. Moeder kreeg daarom ook onze hulp. Ze had een groot schuldgevoel naar de kinderen, was zeer angstig en had moeite om het jongste kind, dat bijna naar school ging, los te laten. Uiteindelijk heeft moeder een mooi traject doorlopen, waarbij we zijn teruggegaan naar de trauma’s uit het ziekenhuisverleden. Met een diepe zucht kon ze eindelijk haar angsten loslaten en kwam ze tot het besef dat ze wél een goede moeder was. Ook kon ze met haar dochter over die moeilijke periode praten, wat hen weer dichter bij elkaar bracht. Als laatste zijn we de fase- en differentiatietherapie gestart. Daarbij hebben de ouders en kinderen opnieuw alle hechtingsfasen – en dus belangrijkste levensfasen – doorlopen.”
Benieuwd hoe de moeder terugkijkt op dit hulpverleningstraject? Lees haar verhaal.